A osteocondrose é un complexo de enfermidades distróficas e dexenerativas do tecido cartilaginoso dos discos intervertebrais. A enfermidade pode desenvolverse na columna cervical, torácica ou lumbar. A osteocondrose vai acompañada de dor e trastornos dos sistemas vascular e nervioso.
Este tipo de enfermidade é a máis común e tamén se produce en mozos. A máis perigosa é a osteocondrose cervical, xa que vai acompañada de pinzamentos da raíz nerviosa orixinada da medula espiñal e deterioro da circulación sanguínea intracraneal debido á presión dos discos intervertebrais deformados sobre os vasos sanguíneos.
A arteria vertebral, o vaso sanguíneo máis grande que irriga o cerebro, atravesa as aberturas das vértebras cervicais. A presión sobre esta arteria pode levar a complicacións perigosas como enfermidades coronarias e mesmo accidentes cerebrovasculares.
O axuste axustado das vértebras cervicais significa que ata o máis mínimo cambio leva á compresión dos nervios e dos vasos sanguíneos. Isto leva a unha redución da sensibilidade da pel, perda parcial da audición e da visión e outros trastornos nerviosos.
Razóns
A osteocondrose da columna cervical é causada por causas internas (endóxenas) e externas (esóxenas).
As razóns internas inclúen:
- Factores xenéticos (hereditarios);
- Trastornos no desenvolvemento intrauterino da cartilaxe e do tecido óseo da columna;
- Factores relacionados coa idade que afectan os cambios no tecido da cartilaxe;
- Trastornos metabólicos.
As razóns externas son máis diversas:
- Presión excesiva sobre as vértebras debido a unha carga incorrecta;
- Varias lesións e danos na columna vertebral e nas costas (contusións, caídas, escordaduras, fracturas);
- enfermidades infecciosas;
- distrofia dos músculos da columna vertebral;
- Mala postura en forma de flexión cara adiante e curvatura en forma de S da columna vertebral;
- Traballar nunha posición incómoda;
- tirando de obxectos pesados;
- pés planos;
- obesidade;
- intoxicación;
- hipotermia;
- Almofadas incómodas para durmir;
- Condicións ambientais desfavorables;
- Falta de vitaminas ou microelementos (calcio, fósforo, manganeso, zinc, vitamina D);
- Inactividade física (falta de actividade física).
A osteocondrose cervical ocorre con máis frecuencia nas persoas que levan un estilo de vida sedentario e sedentario e realizan actividade mental. Non obstante, ás veces ocorre en deportistas, atletas ou persoas cuxo traballo require flexións frecuentes e movementos bruscos.
Síntomas
As manifestacións da osteocondrose cervical son moi diferentes. Isto inclúe:
- Dor no pescozo que se estende á parte posterior da cabeza, ás áreas dos ollos e dos oídos e á cintura escapular;
- Dor nas extremidades superiores que empeora co menor esforzo;
- Tensión muscular e mobilidade limitada do pescozo, especialmente pola mañá;
- dor ao dobrar e xirar a cabeza;
- Entumecimiento na columna cervical despois de durmir;
- Dificultade para mover os brazos, rango de movemento limitado;
- ardor, entumecimiento e formigueo nas extremidades superiores;
- Dor de cabeza, que se localiza principalmente na parte posterior da cabeza pero que tamén se pode estender ás sienes e á zona do vértice;
- tinnitus;
- Deterioro da visión e da audición (periódica e constante);
- adormecemento da lingua;
- dor na zona do peito ou entre os omóplatos, que non é eliminada pola nitroglicerina e depende da postura;
- Crecemento excesivo do tecido conxuntivo na zona do pescozo;
- Cansazo e esgotamento constantes;
- Somnolencia;
- náuseas;
- diplopía (visión dobre);
- Crunch nas vértebras.
Evolución da enfermidade e posibles complicacións
Incluso unha lixeira carga na parte superior pode levar ao desenvolvemento de osteocondrose cervical - esta área da columna está moi en risco. Os cambios dexenerativos que conducen á formación de osteofitos (crecementos no tecido óseo) contribúen á irritación e tensión nos músculos circundantes, que exercen aínda máis presión sobre a cartilaxe e as articulacións en resposta ao impacto. Isto leva á progresión da enfermidade: compresión das arterias e dos nervios.
Se a enfermidade non se trata, prodúcense protuberancias e hernias nos discos intervertebrais, o que provoca unha limitación significativa da mobilidade da columna vertebral e posiblemente requira intervención cirúrxica.
Con cambios dexenerativos graves no tecido cartilaginoso e falta de tratamento, pode desenvolverse a chamada "síndrome radicular": danos nos nervios cervicais. Isto leva a un aumento e progresión de todos os síntomas anteriores, e tamén pode levar á fala, á respiración e mesmo a un fenómeno tan raro como o hipo constante.
A raíz inflamada pode ocupar gradualmente toda a área da canle espiñal, causando un aumento das síndromes de dor e graves trastornos na regulación nerviosa dos membros e dos músculos faciais. A alteración do fluxo sanguíneo cerebral pode levar a un debilitamento das capacidades intelectuais, da memoria e da atención e pode provocar un accidente vascular cerebral.
A osteocondrose ocorre con períodos de exacerbación, durante os cales todos os síntomas son particularmente graves e con períodos de remisión. A duración da remisión depende do estilo de vida do paciente e das medidas preventivas tomadas por este.
Diagnóstico
O diagnóstico realízase en función dos síntomas característicos e baseándose en:
- raios X. O método é ineficaz, especialmente nas fases finais do desenvolvemento da osteocondrose.
- IRM (resonancia magnética) da columna cervical. Un método que permite ver as estruturas óseas, as hernias discales, o seu tamaño e dirección de desenvolvemento.
- Tomografía computarizada. Unha solución menos eficaz que a resonancia magnética porque a presenza e o tamaño das hernias son difíciles de determinar.
- Ecografía Doppler (para identificar patoloxías dos vasos do pescozo). Este método úsase se hai sospeita dun trastorno circulatorio nas arterias. Usando unha exploración, pode determinar a velocidade do fluxo sanguíneo e se hai algún obstáculo para el.
Tratamento
É máis recomendable tratar a osteocondrose na fase inicial da patoloxía. Non obstante, na práctica, os médicos son consultados cando a enfermidade progresa a fases máis perigosas. A automedicación para a osteocondrose é inaceptable e pode levar a un deterioro do estado xeral.
O efecto terapéutico no tratamento da osteocondrose cervical trae resultados positivos cun enfoque integrado: unha combinación de métodos médicos e fisioterapia.
Tratamento farmacolóxico
As drogas alivian (eliminan) eficazmente os síntomas da dor, pero non afectan a causa da patoloxía, polo que non é prudente tratar só con medicamentos.
As drogas do grupo de AINE alivian ben a dor e a inflamación: o remedio máis adecuado é prescrito polo médico tratante.
Tamén se utilizan medicamentos para mellorar a circulación cerebral e medicamentos que inflúen na relaxación dos músculos do pescozo. As vitaminas en doses terapéuticas (especialmente o grupo B e o ácido nicotínico) e os microelementos (preparados de calcio, fósforo e magnesio) axudan.
Practícase o tratamento con condroprotectores (complementos dietéticos), que restauran o tecido intervertebral. Non obstante, algúns médicos consideran que estes medicamentos son ineficaces ou mesmo inútiles para o tratamento da osteocondrose.
Os ungüentos e xeles para uso externo teñen un certo efecto terapéutico.
Tratamento fisioterapéutico e alternativo
Nas clínicas especializadas que se ocupan da ortopedia e do tratamento de enfermidades do sistema músculo-esquelético, prefírense os métodos de fisioterapia sobre os métodos farmacolóxicos. Baseándose nunha anamnese detallada (anamnese) e diagnósticos avanzados, os médicos crean programas de terapia individuais que inclúen:
- electroforese (administración de fármacos a través da pel mediante electrodos);
- Magnetoterapia (exposición a campos magnéticos);
- Terapia de amplipulso (tratamento con correntes moduladas);
- reflexoloxía;
- ximnasia ortopédica;
- Cursos sobre simuladores especiais;
- Masaxes;
- métodos de influencia manual;
- terapia de ultrasóns;
- Terapia con láser.
O tratamento da osteocondrose con métodos non tradicionais é popular: acupuntura, hirudoterapia (tratamento con sanguijuelas), osteopatía.
En casos avanzados e en presenza de complicacións, os médicos recorren á cirurxía.
Prevención
Dado que a falta de exercicio e a mala postura son a causa máis común de osteocondrose cervical, os exercicios terapéuticos que se poden realizar no traballo -sentado ou de pé- son a mellor medida preventiva.
Ademais, para previr a enfermidade, é necesario acudir a un ortopedista a unha idade moi nova e corrixir os trastornos posturais de forma oportuna.
Prevén a osteocondrose e unha nutrición adecuada, que proporciona ao corpo microelementos esenciais. Ao mesmo tempo, non se debe permitir comer en exceso, xa que o exceso de peso é un dos motivos do estrés excesivo nos discos intervertebrais.
Teña coidado ao transportar obxectos pesados e distribuír a carga correctamente.
O lugar para durmir, o colchón e a almofada xogan un papel importante: deben ser cómodos e non causar tensión nos músculos das costas e do pescozo.
E o máis importante, evitar o estrés, a tensión nerviosa e as emocións negativas.
Prognóstico
Cun tratamento oportuno e cualificado, o prognóstico é favorable, pero moito depende do estadio da enfermidade, da gravidade das manifestacións, da idade do paciente e do seu cumprimento das recomendacións médicas sobre estilo de vida, nutrición adecuada e eliminación de malos hábitos.